این همه زخم که میبینی به روی ساقه ام

                           یادگاریست از وفاداری قلب ساده ام

 زخم هایم حاصل از عاشق نمایی پست

                           حاصل از عاشق نمایی تیشه بر دست

 تیشه اش سخت و دلش از سنگ بود

                           زخم ها بر ساقه ام چون ننگ بود

 جام درد را سر میکشیدم من در آن روزگاران

                        آسمان هم قهر بود انگار دریغ از قطره ای باران

 دلم از نا گفته ها بود لبریز

                        در بهار اما برگهایم زرد تر از پاییز

 گر چه او میگفت عاشق است و شیفته ی یار

                         من که میدانستم عشقی نیست در کار

 گر چه هر دم می سرود از قلب عاشق پیشه اش

                         تنم اما زخم بود از ضربه های تیشه اش

 می خراشید ساقه ام را و دگر نایی نبود

                        و برای زخم تازه بر تن رنجور من جایی نبود

 تا که روزی تیشه را بر ریشه زد

                         ضربه آخر شد و سخت تر از همیشه زد

 بعد آن دیگر برایم شاخه و برگی نماند

                          بعد آن دیگر قناری از سر عشق نخواند

 من که هر چه خوب کردم عاقبت دیدم بدی

                          عشق بودم مقصود من اما نیافتم مقصدی